Οι νευροενδοκρινείς όγκοι του λεπτού εντέρου διακρίθηκαν πρώτα από άλλους όγκους το 1907. Ονομάστηκαν καρκινοειδείς όγκοι επειδή η αργή ανάπτυξη τους θεωρήθηκε ότι είναι «όπως ο καρκίνος» και όχι πραγματικά καρκινική.

Ωστόσο, το 1938 αναγνωρίστηκε ότι μερικοί από αυτούς του όγκους του λεπτού εντέρου θα μπορούσε να είναι κακοήθεις. Παρά τις διαφορές μεταξύ αυτών των δύο αρχικών κατηγοριών, και την περαιτέρω πολυπλοκότητα λόγω συνεπακόλουθης συμπερίληψης των νευροενδοκρινών όγκων του παγκρέατος και των νευροενδοκρινών όγκων πνευμονική προέλευσης, όλα τα NETs μερικές φορές (εσφαλμένα) οι μη ειδικοί τα εντάσσουν στον όρο του «καρκινοειδούς.»

Τα enterochromaffin κύτταρα, τα οποία δημιουργούν τους καρκινοειδείς όγκους, εντοπίστηκαν το 1897 από τον Kulchitsky και τους έκκριση της σεροτονίνης από αυτά ανακαλύφθηκε το ιδρύθηκε το 1953, όταν το flushing η (έξαψη) αναγνωρίστηκε κλινικά. Η Καρδιακή νόσος του καρκινοειδούς εντοπίστηκε το 1952 και η ίνωση του καρκινοειδούς το 1961.

Τα NETs μερικές φορές αποκαλούνταν APUDomas επειδή αυτά τα κύτταρα αυτών προσλαμβάνουν και αποκαρβοξυλιώνουν amine precursor (L-DOPA and 5-hydroxytryptophan) για την παραγωγή των βιογενών αμινών όπως κατεχολαμινών και σεροτονίνης. Αν και αυτή η συμπεριφορά ήταν επίσης μέρος της αναπόδεικτης υπόθεσης ότι όλα αυτά τα κύτταρα προσέρχονται εμβρυολογικά από την νευρική ακρολοφία (neural crest) τα νευροενδοκρινικών κύτταρα παράγουν μερικές φορές διάφορων τύπων ορμόνες και αμίνες, και μπορούν επίσης να έχουν ισχυρούς υποδοχείς για άλλες ορμόνες στις οποίες ανταποκρίνονται.